മനസിന്റെ കാണാക്കോണുകളില്
അഗ്നി പടരുമ്പോള്
പൂമുഖത്തെരിയുന്ന നിലവിളക്കില്
കരിന്തിരി പുകയുന്നു..
പുക നിറഞ്ഞ മനസിന്റെ
കരിപിടിച്ച ചുവരുകളില്
എണ്ണ കരിഞ്ഞ കല്വിളക്കുകളുടെ
നിശ്വാസങ്ങള് ചുട്ടുപൊള്ളുന്നു.
കാലം തെറ്റി വന്ന മഴ
പിന്മുറ്റത്ത് പെയ്തു നിറയുമ്പോള്
കവിളിലേയ്ക്കെത്തിയ കണ്ണുനീര്ത്തുള്ളികള്
ഇടയില് വച്ചെപ്പോഴോ നീരാവിയാകുന്നു ...
മനസിന്റെ വിങ്ങലുകള്
വിരലുകളിലേയ്ക്ക്
വിറയലായ് പടരുമ്പോള്
ഉള്ളുരുക്കിയിറങ്ങുന്ന സോമരസത്തിനു
ആത്മവിശ്വാസത്തിന്റെ പരിശുദ്ധി ..
ഇന്നിന്റെ ശരിയായി
സ്വയം അവരോധിക്കുമ്പോള്
അനുരാഗത്തിന്റെ നിമ്നോന്നതങ്ങള്
മാംസദാഹത്തിന പ്പുറത്തെവിടെയോ
അപ്രത്യക്ഷമാകുന്നു...
എങ്കിലും...
ഇപ്പോഴും മാറാതെ നില്ക്കുന്നു
കണ്ണുനീരിന്റെ കയ്ക്കുന്ന ഉപ്പുരസം...
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
1 comment:
kuthivarachathu manassil orukii urukki pakathilakkiya mashiyaa laanennathu kondu thanne mikavuttathakunnu
kuthivarakaanennannum kazhiyatte yennasamsikkunnu
Post a Comment